Soms krijg je een teken op je pad wat niet alleen een teken voor jou is, maar op min of meer hetzelfde moment ook een teken voor iemand anders die je dierbaar is.
Dat overkwam mij vandaag toen ik van kunstzinnige vriendin Christine van de Burgh een mooi blogbericht ontving over de krokus.
Zo ongeveer op hetzelfde moment fotografeer ik op een totaal andere plek zo ongeveer dezelfde krokus.
Kijk maar eens op haar inspirerende site HET JUWELENBOEK.
De dag ervoor liep ik in het lentezonnetje door onze nog zo kale boomgaard.
Met haar in gedachten schreef ik een kort gedichtje.
Met haar in gedachten schreef ik een kort gedichtje.
de vorstsporen
nog in de aarde en
het licht van de lentezon
keert alles ten goede
nog in de aarde en
het licht van de lentezon
keert alles ten goede
Bloeiende violette krokussen die zich openen naar het licht.
Een kleurrijk symbool van transformatie van de ziel.
Zoiets bedenk je toch niet? Nee dat valt je toe.
En dat noem je, als je het mij vraagt geen toeval maar synchroniciteit.
Jacinta
Geen opmerkingen:
Een reactie posten